W północnej części archipelagu Gryt, 6 mil na wschód od portu Fyrudden, a więc i od stałego lądu, leży wyspa Harstena. Znajdziemy ją nawet na polskiej generalce środkowej części Bałtyku (skala 1:500000). Wyspa zamieszkana była, przynajmniej okresowo, już w epoce żelaza, a pierwsza wzmianka w źródłach pisanych o jej mieszkańcach pochodzi z 1543 roku. W rejestrach ziemskich króla Gustawa Wazy zapisano, że rybak Ragnvald z „Hargstensö” winien był corocznie dostarczyć do zamku Stegeborg 64 kilogramy foczego tłuszczu, 40 ryb i 10 jaj morskich ptaków lub jednego całego ptaka.

Archipelagi szwedzkiego wschodniego wybrzeża (Ostkusten) ciągną się południkowo przez niemal 80 mil morskich, od północnego krańca cieśniny Kalmarsund, aż po zatokę Bråviken, wcinającą się głęboko w ląd ku Norrköping. Dalej linia wybrzeża odchyla się ku północnemu -wschodowi i prowadzi w szkiery Sztokholmu. Nazwy archipelagów to Oskarshamn, Misterhult, Tjust, Gryt, St. Anna. Granice między nimi są umowne - niejedną godzinę ślęczałem nad mapami, próbując zorientować się, gdzie jeden archipelag się kończy, a kolejny zaczyna. Spędzić tu można całe tygodnie, myszkując po szkierach, nocując w naturalnych, skalnych przystaniach i na osłoniętych kotwicowiskach. Niekiedy jednak trzeba choć na chwilę zajrzeć do portu by uzupełnić zapasy żywności, paliwa, słodkiej wody i skorzystać z innych zdobyczy cywilizacji. W archipelagu Gryt, najważniejszą przystanią i lokalnym centrum jest Fyrudden

Blankaholm leży na szwedzkim wybrzeżu Bałtyku, mniej więcej pośrodku między portowymi miastami Oskarshamn i Vastervik, 15 mil morskich powyżej północnego przylądka Olandii. To gdzieś tu przebiega umowna granica między archipelagami Misterhult (ciągnący się na południe, ku Oskarshamn) i Tjust (na północ, aż za Västervik, do Västermalviken). W rzeczywistości nie sposób poznać gdzie jeden archipelag się kończy, a drugi zaczyna – jesteśmy po prostu wśród tysięcy rozrzuconych wysp i skał, wrzynających się w ląd zatok i półwyspów.